Nannie Kerkmeester

Mijn eerste reis heugt mij als de dag van gisteren. Ik was een jaar of vier en we zaten in de trein van Amsterdam naar Den Helder, ik voor het raam. Mijn ouders en nog een echtpaar waren in druk gesprek gewikkeld. Plotseling zag ik dat onze trein door het water reed. Ik raakte volkomen in paniek, wilde mijn ouders waarschuwen maar ze wilden niet eens naar buiten kijken.

'Hij rijdt niet door het water,' zei mijn vader en daar moest ik het mee doen. Ik heb de hele boel bij elkaar gegild. Die angst, die onmacht als je klein bent.., die voel ik nu nog. Van een brug had ik kennelijk nog nooit gehoord.

Daarna ging ik zelf op reis, op de waranda, samen met mijn zusje en broertje. Twee houten stoeltjes waren onze trein en van mamma kregen we brood mee voor onderweg.

Ik ging naar de Montessori-kleuterschool in Amsterdam, de openbare Insulindeschool en de meisjes-ulo Agatha Deken, die ik had uitgekozen vanwege de vakken muziek en kunstgeschiedenis. Daarna wilde ik meteen werken om muziek, platen en boeken te kunnen kopen. Eerst als jongste bediende, postzegels plakken en post alfabetisch opbergen. Later als dictafoniste moderne talen, en als telexiste bij het Handelsblad in Amsterdam.

's Avonds naar het Knorringa gymnasium vanwege Grieks en Latijn en later een jaar Nederlands aan de Vrije Universiteit in Amsterdam..

Toen ik genoeg had van kantoor werd ik reisleidster op een bus naar Parijs en Zuid-Frankrijk. En ik heb als hostess drie maanden op de Johan van Oldenbarnevelt rond de wereld gevaren. Behalve van reizen, muziek en het leren van talen houd ik ook van schrijven.

In Amsterdam, 1970, verzorgde ik de kinderpagina Bi-ba-Bijltje in de Bijlmercourant en schreef daarin een vervolgverhaal over Pieter Termiet. De kinderpagina had ik zo genoemd met een knipoog naar het boekje Bibabontje van I.C. de Boone-Swartwolt, Meulenhoff 1933, dat in de oorlog in ons noodkacheltje terecht was gekomen. Ik las Pieter Termiet eerst aan mijn kinderen voor; als zij het leuk vonden stuurde ik het in. Ik kreeg er nog voor betaald ook.

In 1979 verhuisde ik met drie van mijn vier kinderen naar een buitendijks polderhuis bij Oudeschip in Groningen. Ik werkte halve dagen op kantoor en leerde daar mijn huidige echtgenoot kennen. Ik ging Semitistiek aan de RUG studeren en volgde later een cursus Korte Verhalen schrijven bij de LOI. Vanaf mijn negentiende heb ik mijn gedichten verstopt; mijn moeder las ze voor het eerst toen ik zestig werd. Drie daarvan werden in LEI, de krant voor creatief taalgebruik van de LOI geplaatst en diverse gedichten in Pennestreken in Groningen dat nu ter ziele is. De volgende haiku werd door Pennestreken als poster gedrukt:

'Tree na tree na tree

hoger op het dan en dan

eindeloze zee.'

Ik heb inmiddels vier kleinkinderen. Op 11 november 2001 ging ik voor het eerst in mijn eentje met caravan naar Portugal en Marokko; mijn echtgenoot bleef liever thuis.

Van mijn reizen deed ik vroeger mijn ouders per brief verslag; nu aan mijn kinderen en andere familie, ook wel per e-mail. In december 2002 wipte ik even bij de Ommelander Courant binnen; vanaf die dag hebben zij mijn reisverhaal in afleveringen gepubliceerd.

En nu ligt het, wat uitgebreider en aangevuld, in boekvorm klaar. Ik hoop dat u even met mij meereist. En er plezier aan beleeft.