Jan Binkhorst

In 2012 maakte Jan Binkhorst met de roman 'Santiago' zijn schrijversdebuut. Samen met zijn toenmalige vrouw Sofie runde hij jarenlang een restaurant in Moustey (Frankrijk), Le Haut-Landais. Na een bijzondere ontmoeting met een gast in zijn restaurant was Binkhorst zo gegrepen door het verhaal, dat hij besloot te gaan schrijven. Na drieënhalf jaar voltooide hij zijn boek, waarin hij fictie en non-fictie door elkaar heen laat lopen.

In gesprek met Jan Binkhorst
21 juni 2013

Jan Binkhorst en zijn vrouw Sofie wonen in Frankrijk. Negen jaar geleden hebben ze in Moustey, vlakbij Bordeaux, een restaurant overgenomen. Wij interviewden Jan over zijn ervaringen als schrijver.

U schreef een boek en u runt een restaurant. Hoe ging dat samen?
Het schrijven deed ik altijd tussen 6 en 9 's ochtends. Die drie uur zijn mij goed bevallen, meer vind ik moeilijk. Na het schrijven ging ik aan de slag in het restaurant. Om half tien beginnen de voorbereidingen voor de hoofdmaaltijd van 's middags. Daarna gaan we een uurtje slapen en om half zeven gaan we zelf eten. Rond zeven uur komen de eerste avondgasten en meestal zijn we dan tot tien uur bezig. Daarna ben ik echt moe. Ik rookte of dronk er tijdens die vroege schrijfuren niet bij; ik was dan nuchter. Dat scheelt wel.

Hoe beviel het schrijven?
Een groot feest! Ik vond het erg leuk dat het verhaal steeds verder vorderde, de plotwendingen volgden elkaar op. Het gemak waarmee alles samenviel vond ik mooi. Intuïtief ging dat goed. Bij het achteraf teruglezen dacht ik zo nu en dan: hee, wat leuk dat ik dat zo heb opgeschreven!

Hoe heeft u zich laten inspireren?
De basis van mijn boek is gebaseerd op een waargebeurde affaire die speelde tijdens het eind van de koloniale tijd in Indonesië, waarin ook de Politionele Acties plaatsvonden. In alle openheid werd er op grote schaal wapendiefstal gepleegd door politici, industriëlen en hoge machtsbekleders. In 1950 en 1951 heeft een commissie onderzocht wat er was gebeurd, maar ik kreeg het idee dat de uitkomst van dat onderzoek al vooraf geschreven was. Ik heb me hierin anderhalf jaar lang verdiept, veel gespeurd en gelezen.
Ik wilde natuurlijk wel dat het een toegankelijk verhaal zou worden. Om er 'jus' aan toe te voegen heb ik drie hoofdpersonen geïntroduceerd: Maurice Santiago, Dusty Springfield en Ralph Dentharm. Dusty Springfield is natuurlijk non-fictief en Ralph Dentharm ben ik zelf, Santiago is fictief, maar wel gebaseerd op een pelgrim die in ons restaurant langskwam.

Hebben andere schrijvers u geïnspireerd?
Ik ben erg gek op Hermans, maar ik heb niet geprobeerd zijn stijl te kopiëren.

Wat heeft u bij het schrijven van deze roman geleerd?
Dat je het heel goed moet voorbereiden. Het is belangrijk is dat je de karakters kent; je moet ze goed op een kladblok hebben staan.