Meer over...

Prijs:	€ 20.75 inclusief btw
Verzendkosten:	€ 2.95 binnen Nederland
Levertijd:	3 werkdag(en)

Bestellen...

À titre personnel

Van 24 april 2000 tot 6 juli 2002 schrijven auteur Thierry Deleu en uitgever Jan van Herreweghe aan een hoog tempo elkaar brieven. Hierin houden zij geen blad voor de mond. Zij zeggen wat hun op het hart en de tong ligt. Soms verkondigen zij meningen en opvattingen die niet stroken met de gangbare norm of die ingaan tegen heilige huisjes, taboes en gekoesterde waarheden als leugens zo groot. Dit betekent echter niet dat zij "stout" zijn, - the angry young men -, neen, zij brengen bouwstenen aan voor een nieuwe werf, zowel op het gebied van het geloof, de religie, de metafysica, de filosofie, als in het domein van de literatuur, de beeldende kunsten, lees: lifestyle in het algemeen. De brieven in à titre Personnel zijn de andere helft van het over-enweergeschrijf tussen auteur en uitgever. Jan Van Herreweghe verkoos met de publicatie van zijn brieven nog even te wachten. Thierry Deleu is 64, de uitgever pas in de veertig, vandaar.

Wat vonden anderen ervan?

Elly Woltjes - Meander
Thierry Deleu (Menen 1940) is in Vlaanderen als dichter niet onbekend. Zijn dertien bundels, zoals Ik, een naaktloper (1977) en Val der Engelen (1997), gaan over liefde, dood, erotiek en natuur. In 2002 verscheen zijn debuutroman Eindterm, het eerste deel van wat inmiddels de Creuse-trilogie vormt; momenteel is Deleu is bezig aan een roman over de psychiatrie.
Van 24 april 2000 tot 6 juli 2002 starten auteur Thierry Deleu en uitgever Jan van Herreweghe een briefwisseling, die door de eerste al snel gevoerd wordt met het oog op uitgave. De brieven in A titre Personnel betreffen echter alleen Deleus aandeel in de correspondentie. Volgens het persbericht verkoos Van Herreweghe met de publicatie van zijn aandeel nog even te wachten, want 'Thierry is 64, de uitgever pas in de veertig'. Mogelijk was er ook een andere reden: Deleu maakt in een van zijn brieven Van Herreweghe het verwijt dat deze zo zijn bedenkingen heeft en het heeft over 'een uit de hand gelopen initiatief van twee schrijvers die nog (bijna) niets hebben gepresteerd.'
Deleu schrijft over geloof, filosofie, beeldende kunst, over bekende mensen en veel over zijn recensiewerk.Telkens heeft hij een nieuw boek op zijn bureau liggen dat hij moet bespreken en waarover hij dan in de brieven uitweidt. Hij schrijft ook veel over de worsteling met de thematiek in zijn romans en over zijn zorgen of die romans wel uitgegeven zullen worden. Het brievenboek gaat evenzeer over zijn reizen naar Frankrijk en Portugal, en dat de auteur een grote liefde heeft opgevat voor paarden, steekt hij evenmin onder stoelen of banken.
Wat aan de brieven vooral opvalt, is dat Deleu, of hij nu over paarden, literatuur of de mensen in zijn omgeving schrijft, dat doet met liefde en toewijding. Dit maakt het boek, dat in wezen gaat over een werkzaam schrijversleven, ook zo authentiek en leesbaar. Wel noemt hij heel personen en bijzonderheden die voor iemand die in het Vlaamse literatuurleven is ingevoerd, gemakkelijker zullen zijn in te voelen en te begrijpen dan voor een Noorderling. Pas wanneer hij tussen de vele Vlaamse namen de naam van Joop Leibbrand laat vallen (hij blijkt zeer ingenomen met diens analyse van een van zijn gedichten), is er een gevoel van herkenning, maar ik kan me voorstellen dat dit voor een Vlaming dan weer totaal anders ligt.
Tussen alle alledaagsheden door komt hij ook met diepzinnige gedachten, vaak in citaatvorm. Lyrisch wordt Deleu als hij het heeft over de Franse streek La Creuse waar hij vaak vertoeft; misschien ook wel, omdat er met de daar wonende Vlamingen 'een markt' is voor zijn romans, zoals hij niet zonder ironie schrijft.
Tegen het einde krijgen zijn brieven het karakter van essays. Hij filosofeert over kunst en wetenschap en wat waarheid is en wat leugen. Hij toont zich daarbij een moderne vrijdenker die het mystieke van vroegere tijden niet schuwt.

Schrijven, aug/sept 2004
Persoonlijke titel
Eenmaal haar werk af is, kom ik met de (verbeterde) kopij bij jou, jij bent voor mij (dit blijkt het begin van een love-song) mijn uitgevende vriend en mijn vriendelijke uitgever. Ik ben tevreden: de roman leest als een verhaal.' Alleen al aan dit citaat is te lezen dat we hier te maken hebben met het egodocument van een Vlaamse schrijver, gericht aan zijn uitgever. En zo is het ook: Thierry Deleu stort in a titre Personnel (uitgeverij Gopher) een schrijversleven van twee jaar over ons uit. De auteur, goed voor meer dan twintig dichtbundels, essays en romans, richt zijn brieven aan Jan van Herreweghe van De Gebeten Hond uit Harelbeke. Het mooie ervan is dat Deleu precies, eerlijk en bloemrijk verwoordt hoe het is om als auteur door het leven te gaan. Niet als Hugo Claus of Harry Mulisch, maar als Deleu - een man van literaire standing in Vlaanderen. Maar daarom niet minder strijdbaar en vaardig. 'Eenmaal uit het bad van de verfrissing voel ik mij weer klaar voor de strijd, de eeuwige contramine, het maquis. Zal het optimisme van de 20ste eeuw en de overheersing van de beschouwing en de rede over de verbeelding en het gevoel ook in deze eeuw het mensbeeld bepalen? Zal de literatuur hiervan een blauwdruk zijn of zal de schrijver ook nu weer de controverse zaaien?'Lees Deleu en neem een kijkje in de keuken van een moedig auteur.