Meer over...

Prijs:	€ 30.45 inclusief btw
Verzendkosten:	€ 5.35 binnen Nederland
Levertijd:	3 werkdag(en)

Bestellen...

Gegrift in het Geheugen

Het is niet eenvoudig in enkele regels een leven weer te geven zoals in dit boek beschreven. De auteur neemt u mee naar het begin van de Tweede Wereldoorlog. Het zijn de herinneringen uit een jeugd die gedomineerd wordt door traumatische gebeurtenissen binnen het gezin. Als in 1944 zijn moeder plotseling overlijdt, verandert zijn leven ingrijpend. Kort na de oorlog wordt bij hem de 'gevreesde ziekte' tbc ontdekt. Het is het begin van een jarenlang gevecht tegen een slopende ziekte die hij soms dreigt te verliezen. Enkele malen wordt hij genezen verklaard en komt hij in een huis zonder verzorging en zonder liefde met voor hem rampzalige gevolgen.
Het is het verhaal van een verloren jeugd en de uitzichtloosheid van een ziekte waarvan genezing zich niet laat uitdrukken in weken of maanden, maar in jaren. Toch behoudt hij zijn soms onverklaarbare optimisme, hopend op een wonder. Maar er zijn ook momenten waarop hij verlangt naar de dood. Dan zijn er de altijd aanwezige opgefokte seksuele gevoelens door het jarenlang 'opgesloten' zitten in een mannengemeenschap.
Als hij uiteindelijk, mede door nieuwe medicijnen genezen, ontslagen wordt, komt hij in een maatschappij terecht die niets moet hebben van ex-tbc-patiënten. Relaties lopen stuk om zijn 'besmette' verleden. Totdat hij een meisje ontmoet die hem accepteert zoals hij is. Ze bouwen samen een toekomst op, met vallen en opstaan.
Na gestopt te zijn met werken steken al snel de traumatische herinneringen de kop weer op, totdat ze zo onbeheersbaar worden dat hij professionele hulp aanvaardt. Hij krijgt de opdracht om alles wat hij zich herinnert vanaf zijn vroegste jeugd op te schrijven. Zo is dit boek ontstaan.

Wat vonden anderen ervan?

Gorcumse Courant, Tom van Engelen, 14 februari 2007
In het reine met verleden DOOR TOM VAN ENGELEN ARKEL - Het oh zo bekende zwarte gat waarin een mens valt na pensionering was voor Cees de Pijper uit Arkel gitzwart. Als ex-tbc-patiënt had hij de trauma's uit zijn verleden altijd verdrongen, maar toen hij in 2000 stopte met werken en ineens teveel tijd had om na te denken, werd het leven steeds moeilijker. Via een huisarts kwam hij bij een psycholoog, die Cees opdroeg zijn herinneringen op te schrijven. 'Herinneringen aan een verloren jeugd', zo luidt de ondertitel van het boek Gegrift in het Geheugen van Cees de Pijper. Een aangrijpend verhaal, niet voor op het strand in Benidorm, maar om aandachtig te lezen. Wie in dit tijdperk van Big Brother en andere realityprogramma's op zoek is naar extremen, zal zijn fascinatie in dit boek bevredigd zien. Ja, het is 'open en bloot', maar dat was zeker niet de reden voor Cees dit boek te schrijven. Het was bittere noodzaak zijn verhaal op papier te zetten. Voor zichzelf, voor zijn geestelijke gezondheid. 'Toen het eenmaal afgerond was restte mij twee dingen', vertelt Cees over wat hem is aangeraden, 'je moet het verbranden of begraven op Zonnegloren, het sanatorium waar ik zoveel jaren heb doorgebracht.' Maar geen van beide geschiedde, en de teksten, trouw opgepend in schriftjes, werden in de computer gestopt. Vrouw en kinderen en een enkeling die het verhaal kende, vonden dat Cees het verhaal niet weg kon doen. Maar daarmee was het nog niet uitgegeven. 'Nee, het heeft nog twee jaar op de plank gelegen, ik wilde teveel schrappen. De uitgever vond dat ik het dan maar niet moest doen.' Uiteindelijk is het er toch van gekomen. 'Misschien hebben andere mensen er nog wat aan. De boodschap van het boek is immers optimisme; je moet altijd positief blijven. Mijn problemen zijn na het schrijven van het boek beheersbaar geworden. Ik kan er over praten. Een jaar geleden was een interview ondenkbaar geweest. Mijn geschiedenis zal nooit over zijn. Een streep eronder, ja, dat zeg ik wel, maar ik weet dat het niet kan. Maar misschien kan ik nu verder zonder dat 'het' altijd op de achtergrond hangt.' Hoe moeilijk praten over zijn jeugd, zijn leven, nog altijd is, blijkt vrij direct na aanvang van ons gesprek. Cees memoreert een moment waarop hem werd gevraagd door zijn broer, of hij iets uit zijn jeugd had willen overdoen. Binnen een nanoseconde voegt hij daaraan toe: 'nog geen maand', en dan zijn de emoties even onbeheersbaar. Later vertelt Cees dat hij zijn eigen boek nog niet heeft teruggelezen. Levensverhaal Het levensverhaal van Cees de Pijper begint in de Tweede Wereldoorlog. Behalve de autobiografische aspecten is Gegrift in het Geheugen ook een tijdsdocument, waarin naast de oorlog bijvoorbeeld ook de Watersnoodramp uitgebreid aan bod komt. In de Tweede Wereldoorlog ervaart Cees gruwelen met zijn zieke familieleden. Op jonge leeftijd maakt hij kennis met de dood. Het verlies van zijn moeder heeft een zware wissel getrokken, zeker later toen hij ziek werd en desalniettemin vaak alleen thuis was. Nadat de verschrikkelijke ziekte tuberculose (tbc) eenmaal bij Cees was vastgesteld, volgden weken, maanden, jaren dat hij aan het bed was gekluisterd. Alles verterende eenzaamheid vrat aan hem, nog afgezien van de aanzienlijke ongemakken die gepaard gaan met tbc. Cees leerde sanatorium Zonnegloren kennen. 'Het leven daar was zo beperkt, het was die zaal en dat was het wel. Als jonge knaap had ik het voordeel dat ik vrijgezel was, andere patiënten hadden gezinnen thuis, en dat maakte het misschien nog zwaarder. Van dichtbij heb ik een zelfmoordpoging meegemaakt. Met tussenpozen heb ik negen jaar in Zonnegloren doorgebracht.' Hoewel er af en toe ook wel eens gelachen werd, vond Cees die negen jaar natuurlijk veel te lang. Thuis kreeg hij weinig kans er écht weer bovenop te komen. 'Niemand keek naar me om in de perioden dat ik thuis was. Mijn moeder was in de oorlog overleden en mijn vader was de hele dag aan het werk, die was er nooit. Ik moest maar zien hoe ik aan eten kwam. Ik heb het mijn familie verweten dat zij nooit naar me omkeken. Daar zijn ze ook achtergekomen via een verkeerd geadresseerde brief. Twee jaar was er geen contact. Het is later wel goed gekomen maar het is nooit uitgesproken. Uiteindelijk ben ik bij een oom gaan wonen, pas toen is de band hersteld. Maar praten, nee, dat deed je niet, niet die beerput opentrekken.' Straks 'Wat me op de been hield was de toekomst. Als ik weer terug moest naar sanatorium Zonnegloren, hield ik mezelf voor dat ik 'straks' misschien voorgoed beter was. Het zal toch een keer lukken? Medicijnen bleken mijn redding, ook geestelijk. De arts bleef me op het hart drukken, probeer het nog eens, zie het licht, dit keer werkt het. En dat deed het. Ik heb dan misschien een beperktere longinhoud maar ik heb mijn hele leven hard kunnen werken.' 'Er waren ook weken dat het voor mij niet meer hoefde. Op een bepaald moment kwam er een man naast me liggen. Het bed stond anderhalve meter verderop, maar praten ging gewoon niet. Die man bleef aanhouden, wilde weten wat er met me was, en vroeg me daarom dingen op te schrijven. Zo ontstond een briefwisseling met iemand die anderhalve meter verderop lag. Kun je je dat voorstellen!?' Cees wist de ziekte te verslaan. 'Daarna ben ik geen dag ziek meer geweest.' Maar er wachtte een koude douche. 'Waar ik dacht een steuntje in de rug te krijgen, vond ik een bikkelharde maatschappij. Ik ging in de textielindustrie werken, dus op een fiets de polder in, met je artikelen achterop. Maar de angst voor tbc was nog levensecht. Wat nu aids is, was toen tbc. Ik kwam bij iemand aan de deur, maar er werd niet open gedaan. Wij hebben niets nodig en of ik niet meer wilde komen, zo werd er geroepen.' 'In levensonderhoud kon ik in het begin niet voorzien. Er werd voor me gezorgd maar tegen betaling van kostgeld. Maar ik kon niet werken dus werd er iets geregeld met de kerk. Ik kreeg 15 gulden in de maand, maar moest daar wel een tegenprestatie voor leveren. Dat hield in dat ik er elke zondag moest zitten. Het was zo'n vernedering. Ondanks alles ben ik nog steeds een gelovig mens, maar niet op de traditionele manier. Ook de gemeente gaf geld, 25 gulden per maand, maar daarvoor moest ik verantwoording afleggen aan de burgemeester himself. En ik deed niet anders dan het geld voor de kost afstaan! Gelukkig had de burgemeester oor voor mijn relaas, ik heb veel aan die man te danken.' En toen was de vrijgezelle Cees ook toe aan relaties, die inderdaad niet geheel onverwacht afketsten op zijn status als ex-tbc-patiënt. Maar zo ging het niet met zijn huidige vrouw. Betsie hield onvoorwaardelijk van hem, maar haar ouders dachten er toch anders over. Cees restte niets anders dan zijn laatste vernedering. Bij de huisarts haalde hij een 'garantie' op papier, dat kans op terugkeer van de ziekte als nihil moest worden beschouwd. Sinds die dag is Cees' ziekte geen issue meer geweest. 'Nu nog zeg ik tegen mijn vrouw dat het goed is dat zij er was, hoe was ik anders terechtgekomen?' 'Je bent op een gegeven moment dan wel genezen, toch sleep je veel achter je aan. In psychologische termen: je verdringt alles. Totdat je een keer explodeert. Tot op de dag van vandaag kan ik er nog slecht tegen alleen te zijn. Weet je, soms zou je net als een schoolbord je leven willen schoonvegen. Maar zonder verleden is er geen toekomst. Mijn boek Gegrift in het Geheugen is daarom ook de boodschap van 'nooit opgeven'.' Gegrift in het Geheugen is uitgegeven in de reeks Mijn Eigen Bruna en zodoende ook verkrijgbaar bij de Bruna, en verder in elke boekhandel op titel te bestellen, of via ISBN 10 9051794835. Foto-onderschrift: Cees de Pijper kijkt naar het voorwerp dat getuige was van veel ellende in zijn leven, hangend op een prominente plaats in het ouderlijk huis. 'Dit schilderijtje heeft veel 'gezien'. Het is misschien nog geen drie euro waard, maar ik zou het voor geen tienduizend euro kwijt willen.' Photo Graffiti

dé Weekkrant Het Kompas
HOEKSCHE WAARD - "Het opschrijven van mijn herinnering heeft me in ieder geval geholpen om beter om te gaan met het verleden" dat zegt Cees de Pijper. De nu 73-jarige oud-inwoner van Zuid-Beijerland heeft na zijn pensionering zijn jeugdherinneringen op papier gezet. Het is een aangrijpend verhaal geworden van een traumatische jeugd verwerkt in het boek 'Gegrift in het geheugen'. De Pijper vertelt: "Nadat ik gestopt was met werken begonnen de traumatische herinneringen uit mijn jeugd zo'n dominante rol te spelen dat ik door mijn huisarts werd doorverwezen naar een psycholoog. Hij gaf me de opdracht om alles vanaf mijn vroegste jeugd op te schrijven. Dat heb ik gedaan. Vervolgens heb ik het mijn naasten laten lezen. Zij vonden dat ik er iets mee moest doen. Nadat ik het nog twee jaar 'op de plank' had laten liggen, besloot ik uiteindelijk om het naar een uitgever te sturen. Die vond het zo indrukwekkend dat het nu als boek is uitgegeven." 'Gegrift in het geheugen' is behalve het levensverhgaal van Cees de Pijper ook een tijdsdocument over het leven in de Hoeksche Waard van toen, en hoe je als tbc-patiënt moest proberen te overleven in de jaren direct na de oorlog. De Pijper: "Je bent dan wel genezen van tbc, maar je sleept heel veel achter je aan. Het liefst zou ik mijn verleden uit willen wissen, maar ja, zonder een verleden is er ook geen toekomst." 'Gegrift in het geheugen' is verkrijgbaar bij Bruna of te bestellen in elke boekhandel op titel of onder ISBN 109051794835.